Olijven plukken tegen overprikkeling
Onlangs was ik als vrijwilliger aan het werk op een boerderij in het oosten van Portugal. 614kg olijven hebben ik er samen met anderen uit talloze bomen geplukt. Ik sliep er in een koude kamer zonder verwarming. Het huis had geen TV. Mijn dag zag er als volgt uit: om 6u wakker worden door het komend daglicht, samen ontbijten rond 8.30u, plukken, samen lunchen rond 14u, plukken, samen dineren om 18.30u, van vermoeidheid in slaap vallen om 21u. Na een dag verdween alle gespannenheid als vanzelf uit mijn lichaam. Ook mijn ADHD-symptomen verdwenen als sneeuw voor de zon.
De reden is niet ver te zoeken: in de natuur werken is een puur ‘in het nu’-moment. En met de andere vrijwilligers en de farmers prachtige gesprekken voeren doorheen de ganse dag, over vanalles en nog wat, draagt bij aan een gevoel van verbondenheid, en gedragen te worden. Je leert elkaar zeer goed kennen als je zo intens samenwerkt en -leeft. We zorgden voor elkaar en voor elkaars kinderen. Dat zorgde allemaal voor een daling in mijn angst en onrust.
Het comfort was beperkt maar mijn geluk was recent nooit groter geweest dan die week op de boerderij. Thuis heb ik elke dag meditatie en ademwerk nodig, gewoon om mezelf gezond en wel te houden. Tijdens mijn vrijwilligerswerk in de natuur: geen enkele dag. De boerderij was rudimentair en chaotisch, een constant work in progress, en het leerde me het onaffe, het chaotische waarderen, graag zien zelfs. En de farmers waren perfect tevreden met hun leven. Dat hield voor mij ook al een mooie les in. Ik die altijd alles perfect en af wil hebben en me schaam om mijn sixties-keuken.
Ik was ook niet verbaasd, dat toen ik op de bus terug naar Lissabon zat, mijn lichaam voelde verstijven naarmate we dichter bij de stad kwamen. Mijn kaken klemden zich terug stevig op elkaar, mijn nek en schouders verstijfden.
Het doet me geloven dat mijn zenuwstelsel niet gemaakt is voor de vele prikkels in deze maatschappij, maar wel voor milde fysieke beweging in de natuur, zonder al te veel prikkels, voor verbinding en connectie, voor zorgen en verzorgd worden, voor ‘belonging’.
Herkenbaar of net niet? Laat het me weten in de comments!
