De pot op met verwachtingen?

Ken je dat, dat je keihard uitkeek naar een evenement en dat de verwachtingen niet ingelost werden, en de ontgoocheling dus bijster groot is?

Ik had onlangs een verlengd weekend waar ik enorm naar uitkeek: we zouden naar een fijne club met fijne mensen gaan dansen op een zondagnamiddag. Ja, ik hou niet meer van ’s nachts uitgaan.

Verwachting: connectie, gezellige warme ruimtes, house, authentieke mensen

Realiteit: iedereen op zichzelf, grote kille ruimtes, techno en breakbeat, quasi iedereen gedrogeerd

Begrijp me niet verkeerd: ik heb niks tegen drugs, maar ik vind het wel bijzonder jammer dat bepaalde drugs zorgen voor een hyperindividualistische - aka elk in zijn eigen wereldje - sfeer.

Na drie uur zijn we het vanzelfsprekend afgebold. Rip mijn verwachtingen.

Ik was net niet in de auto op de terugweg aan het huilen.

Gezien vrij en ongeremd dansen met anderen mijn grootste energiegever en mijn ultiem zenmoment is - puur genot ah ja -, was de ontgoocheling bijster groot.

Ik bedacht me nog maar eens: de beste herinneringen heb ik altijd, maar dan ook altijd, aan ongeplande en onverwachte ervaringen.

Ook het feit dat clubs en feesten een product geworden zijn dat. inspeelt op de nood aan ontspanning en verbinding, speelt hierin ongetwijfeld mee. Ontspanning en connectie zouden een vrij verkrijgbaar en spontaan iets moeten zijn - iets waarvoor je niet hoeft te betalen. Maar da’s voor een andere aflevering.

Na het verteren van de ontgoocheling, weet ik echter dat er nog veel goede ongeplande feestjes zullen volgen. En de dag erop kon ik wél fris als een hoentje doorheen bossen en velden onder een stralende herfstzon, 8 kilometer wandelen.

Het mes snijdt aan twee kanten, neen?

Welke ervaring heb jij met een nadelige situatie die later toch een voordelige kant bleek te hebben? 

Ik lees het graag in de comments!